CAPTAINS BLOG 03.12.12

En zo kwamen Marijn en ik aan bij Scuba Lodge. De duikschool zit in een oud koloniaal pand aan de kust. Zo te zien is alles vrij recent opgeknapt naar de wensen van de hedendaagse hippe toerist. Als we de bar in willen lopen klimt net een grote langharige blonde gespierde Hollander van een jaar of 25 uit het zwembadje. Verder zien we een groepje toeristen aan een lange tafel luisteren naar een duikinstructeur. “The first lesson is to keep breading at all times”, hoor ik hem zeggen. “Kan ik jullie helpen?”, vraagt opeens de natte Hollander. Marijn en ik maken hem duidelijk dat wij ook zo’n introductieduik willen. Even later zitten we bij de groep toeristen die Duitsers blijken te zijn en luisteren braaf naar de uitleg van Mark de instructeur. Voor mij is het natuurlijk allemaal gesneden koek. Tot dusver heb ik nog niet kunnen ontdekken waarom Toppenberg ons hier naar toe heeft gestuurd dus laten we het maar even allemaal gebeuren. Na een uur theorie en duikpakken passen vertrekken we in een busje naar de duiklocatie bij Marie Pompoen. Na een paar oefeningen in ondiep water vertrekken we dan echt. Ik doe mijn best om te laten lijken alsof het mijn eerste duik is en ga een beetje onhandig omhoog en omlaag. De tropische onderwaterwereld is van betoverende schoonheid. Diverse soorten koraal bedekken de bodem en daartussen zwemmen heel veel vissen en toeristen. Toch bekruipt me het gevoel dat iets niet klopt. Het is allemaal te mooi. Te gebalanceerd. Wat doe ik hier eigenlijk. Zou Toppenberg me gewoon voor de lol hierheen hebben gestuurd? Ik kijk op mijn klok en zie dat ik nog voor ongeveer 10 minuten zuurstof heb en ik heb nog steeds geen idee wat ik eigenlijk zoek.

Dan opeens duikt een school Barracuda’s op uit de diepte. Hun kwaaie koppen laten geen twijfel bestaan over hun bedoelingen en inderdaad ze vallen meteen de Duitse toeristen aan die voor mijn ogen op gruwelijke wijzen uit elkaar worden gescheurd. Overal kleurt het water rood en ik zie ledematen zweven in het vertroebelde water.

Nee hoor grapje. Ik dacht laat ik het even spannend maken. Maar niks, helemaal niks. Gewoon een saai verhaaltje van een duikles. Met een dikke Duitser die niet kan zinken omdat hij te weinig contragewicht heeft en niet dieper komt dan 30cm en een instructeur die verveelt achteruit zwemt. Terwijl deze gedachten door mijn hoofd gaan en een beetje wegdroom bij de gedachten aan een barracuda attack raakt mijn zwemvin per ongeluk een takje koraal. Normaal gesproken zou het moeten afbreken of stug blijven staan, maar dit takje beweegt elastisch mee. Gefascineerd voel ik aan het takje. Rubber! Ik kijk om me heen of iemand heeft gezien wat ik heb ontdekt. Instructeur Mark zwemt nog steeds verveeld achteruit en de Duitsers en Marijn volgen hem. Ze lijken niet te merken dat ik ben afgedwaald. Ik merk ook dat een paprikavis me heel erg goed in de gaten houdt. Dan zie ik het. Een fractie van een seconde, maar het was er. Het oog van de parikavis sloot en opende heel snel als het diafragma van een camera en daarna schoot de vis weg de diepte in. Ik zet de achtervolging in zo snel als ik kan. Maar de vis gaat op in de massa. Ik zwem nog een eindje in de richting waarin de vis was gevlucht. Ondertussen dwaal ik een flink af van de groep totdat ik plots met mijn hoofd ergens tegen aan bots. Een muur met een gephotoshopte onderwaterwereld blokkeert mijn doorgang. Verbaasd volg ik de muur totdat ik een naad ontdek. Als ik mijn hoofd een beetje draai zie ik een goed gecamoufleerde deurklink zitten. Met een beetje kracht zetten weet ik de deur door het zware water te openen. Als ik er doorheen zwem zie ik een zanderige vlakte met wat afgebroken koraalstenen en twee grijze vissen die verschrikt wegzwemmen. De achterkant van de photoshopmuur is een enorme constructie. Een frame van stalen kolommen en stutten steunt het gevaarte. Ik zie dat de muur in een ronde vorm loopt. Het is enorm en schat dat de omtrek zeker 2 km is. Dan valt me op dat op elk muurpaneel rechtsonder een klein merkje staat. Als ik er dichterbij kom lees ik Watson digi-art productions. Made in Barbados. Na deze ontdekking krijg ik het benauwd. Ik krijg nauwelijks lucht meer. Op mijn metertje zie ik dat mijn zuurstofvoorraad in het rood zit. Zo snel als ik kan zwem ik terug door het deurtje en ga naar boven. Snakkend naar lucht kom ik aan de oppervlakte. De rest van de groep wacht al op me. Ik kan alleen maar denken. Barbados, ik moet naar Barbados.

To be continued…