CAPTAINS BLOG 24.10.2012

De laatste dagen heb ik mijn focus kunnen verleggen. De tunnel naar het vaste land is klaar en de aanlevering van de goederen is begonnen. De inrichting van het nieuwe hoofdkwartier blijft een doorlopende aangelegenheid tot de feestelijke opening 2 weken voor kerst. Vandaar dat ik mij de komende tijd kan bezig houden met sociale aangelegenheden om mijn coverstory te sterken. Vanmiddag gaan we een wandeling maken met de wandelclub van de sjoelvereniging van Brievengat. Het was mijn beurt om deze drie weken activiteiten te organiseren. Daarom heb ik vanmiddag een bus gehuurd om met de club naar san Pedro te gaan om een mooie wandeling te maken. Dit is aan de noordkust van het eiland waar veel drijfhout en andere rotzooi aanspoelt. Na de wandeling laat ik iedereen een paar plankjes meenemen waarmee ik morgen een workshop ga geven. De yogaclub “Pico Plata” uit Groot Kwartier staat te springen om een nieuw outdoor zen-trum. Het leek mij goed om de business managers en bestuurders die lid zijn van de wandelclub voor de afwisseling positief naar buiten te laten treden. Vanaf morgen ga ik ze lekker laten timmeren met het drijfhout voor de yogaclub.

Gisteren was het even spannend. Rond 9u ’s ochtends werd er aangeklopt bij het safehouse. Ik had geen afspraken dus ik verwachte niemand. Ik was net op youtube belachelijke macho acties met brommertjes aan het bekijken toen een ferm gebonk op de voordeur de sjoelbak waarmee ik de bijkeuken heb gelapt deed afbreken en daardoor de diepte van de tunnel inviel. Later kreeg ik hierover nog een sms, maar goed dat terzijde. Op mijn hoede liep ik naar de voordeur op de voet gevolgd door Bruno en Tequila. Handen op onze wapens. Met een coole doch onverschillige move opende ik de deur. Niemand te zien op de voorporch. Maar mijn getrainde oog spotte al snel een boom van een kerel in een kleine witte Toyota met de deur open aan de straat. Maar wel het poortje dicht. Op dat moment recapituleer je snel. Gebonk op deur. Wij lopen naar deur. Bonker loopt terug  sluit tuinhek en gaat in auto zitten. Wij openen deur, cool doch onverschillig. Zien man in auto die zijn zware lijf met moeite er weer uitperst. Weer? Of was er een tweede man die gebonkt heeft en nu achterom is gelopen. Ik keek Bruno aan en zag dat hij het zelfde dacht. Met zijn pezige gebruinde lijf huppelde hij sierlijk naar de achterkant van het huis. Ondertussen komt de zwaarlijvige door het poortje. Hij loopt alsof twee man een zware kast verplaatsen die ze niet kunnen tillen: Eerst links schuiven, dan rechts, links schuift weer iets naar achter. Zijn hoofd ziet eruit alsof het uit een massieve stam mahonie is gehakt. Eenmaal bij de voordeur mompelt hij iets onverstaanbaars en een zin waaruit ik weet te filteren dat hij voor de wc komt. “Moment”, zeg ik. Ik loop even naar binnen en zoek in de codewoordendatabase naar wc. Niks te vinden. Dan realiseer ik het me. Een van de toiletten in het safehouse blijft water doorspoelen, door een slecht rubber, denk ik. Via ondoorgrondelijke kanalen is dit probleem bij de organisatie gekomen en is er een mannetje ingehuurd. Omdat ik het nog niet helemaal vertrouw houd ik de zwaarlijvig scherp in de gaten terwijl hij zijn gapende loodgieters decolleté aan mij ten toon spreidt. Na een korte inspectie van de spoelbak komt de man overeind en mompelt weer iets onverstaanbaars. Ik zeg maar iets van: “Ah..oke”. En zo als de zwaarlijvige kwam, ging hij weer, door de voordeur, door het poortje en wurmt zich in zijn Toyotaatje. Ik weet niet precies waarom, noem het een vermoeden, maar ik besloot hem te volgen. In mijn rode Nissan pickup rijd ik achter de kleine witte auto aan die bij elke drempel met de voorbumper aan de rechterkant een schrapend geluid maakt. Na tien minuten rijden we de parkeerplaats van Kooyman bouwcenter op. Eenmaal binnen loop ik achter hem aan op veilige afstand richting de loodgietersafdeling. Daar pakt hij enkele spoelbakonderdelen. Het lijkt erop dat hij doet wat hij zou moeten doen. Ik koop een paar beitels omdat ik overmorgen een workshop ga geven aan de wandelclub van de sjoelvereniging van Brievengat en reken een paar kassa’s verder af dan de verdachte. Als ik weer buiten kom blijf ik hem achtervolgen totdat plots op de emanciepatieboulevard de auto tussen ons besluit om hem in te halen. Slechts een blik in zijn achterspiegel en hij heeft me door. We naderen een stoplicht. Op het moment dat we stil staan. Open ik de motorkap, stap uit en pak een grote steen langs de kant van de weg. Dit alles met mijn rug naar het verkeerslicht. Op het moment dat het groen wordt leg ik de steen 5 meter verder op, sluit de motorkap en rijd zo snel als ik kan weer naar het safehouse. Als ik daar arriveer staat het witte autootje al voor het tuinhek. De zwaarlijvige stapt uit, loopt naar de voordeur. Bonkt op de deur. Loopt terug naar zijn auto, sluit het tuinhek en laat zich in zijn auto zakken maar houd zijn benen buitenboord. Op dat moment spring ik over het hek van de buren en klim in de achtertuin over de scheidingsmuur en land in onze achtertuin op de richel tussen muur een tunnelingang. Met een paar ferme sprongen sta ik bij het slaapkamer raam. Tequila laat me binnen en ik sprint naar de voordeur die ik onverschillig open. De loodgieter stapt uit komt naar binnen en loopt zwijgend naar de wc. Na 3 minuten komt hij weer naar buiten en mompelt iets waaruit ik begrijp dat hij iets vergeten is. Kut. Zo ben ik gisteren nog 2 keer naar Kooyman gereden om uiteindelijk te concluderen dat dit een authentieke loodgieter was die in veel te veel tijd, veel te veel onderdelen van mijn wc heeft vervangen en enorme  bende heeft achtergelaten.

Momenteel observeer ik een duif die mij vanuit de enige boom in de achtertuin al ruim een uur zit aan te kijken.

Tot zover,

Captain Erikson

Codewoord van deze week: Bert